17 sie

Zaburzenia koncentracji u dzieci

Pamiętaj, że zaburzenia koncentracji uwagi często są rozpoznawane błędnie. Z rozwojem dziecka wiąże się tyle różnych objawów, że to, co normalne w pewnym wieku, w innym może już takie nie być, co więcej – to, co normalne u jednego dziecka, może być nieprawidłowe u innego w tym samym wieku. Niemniej jednak zaburzenia koncentracji uwagi obiektywnie istnieją i dają się leczyć. W wielu przypadkach objawiają się już we wczesnym dzieciństwie -nawet w niemowlęctwie – ale pozostają nierozpoznane do wieku szkolnego, gdy ujawniają się w warunkach nauki w szkole.
Do objawów należą:
♦    Notoryczna niemożność koncentracji uwagi.
♦    Trudności w nauce szkolnej.
♦    Nadmierne roztargnienie.
♦    Nieumiejętność zorganizowania sobie pracy, zajęć, nawet przy wykonywaniu łubianych czynności.
♦    Pobudliwość.
♦    Hiperaktywność – nadmierna ruchliwość (niepokój i bieganina).
♦    Nadmierna gadatliwość i częste przerywanie rozmówcy.
ZGŁOŚ SIĘ DO LEKARZA, JEŚLI:
♦    Twoje dziecko wykazuje powyższe objawy. Ponieważ chorobę trudno rozpoznać, warto zasięgnąć porady więcej niż jednego specjalisty; druga opinia jest o tyle ważna, że objawy zaburzeń uwagi często bywają rozpoznawane błędnie. Konsultant powinien być ekspertem w zakresie zaburzeń uwagi.

Do oceny stanu neurologicznego i psychicznego dziecka służą obecnie liczne metody, włącznie z emisyjną tomografią pozytronową. Badania powinien zlecać pediatra specjalizujący się w problemach wieku szkolnego.

Do badań diagnostycznych należą:
♦    Wywiad medyczny i społeczny zarówno dziecka, jak i członków rodziny.
♦    Badanie internistyczne i ocena neurologiczna, w tym także badanie wzroku, słuchu oraz zdolności werbalnych i ruchowych, a także badanie krwi na poziom ołowiu oraz składników mineralnych wiążących się z nadpobudliwością.
♦    Ilościowa ocena inteligencji, zdolności, cech osobowych i sprawności umysłowej.

W razie podejrzenia alergii może być także wskazana konsultacja alergologa.

Za najlepszy sposób leczenia uważa się farmakoterapię połączoną z psychoterapią. Bardzo ważne jest współdziałanie psychoterapeuty, pediatry, nauczycieli i rodziców; pożyteczne są także wspólne spotkania tych osób.